Nog tot laat basketballen

Klokslag 20 uur...

Alfred zat nog te basketballen, de schoolpoort bleef ter uitzondering openstaan.
Zijn lange haar ging steeds omhoog en omlaag, bij iedere sprong scoorde hij.
Hij vond het gewoon leuk, een bezigheid.
Maar hij deed het liever alleen dan met anderen.
Zo is de kans op ruzie veel kleiner.
Toen hij gedaan had ging hij naar zijn zwarte rugzak en pakte er een blikje Ice Tea uit en drok er een slok uit.
Hij zette het blikje op de muur en ging op het bankje langs de kant van het basketbalplein liggen.

Avi zat verderop op een muurtje te wachten. Haar moeder had beloofd op tijd te komen, maar was vast nog steeds op haar werk. Avi haalde haar gsm boven en zag hoe laat het was. Ze liet zich van het muurtje glijden en slingerde haar rugzak over haar ene schouder. 'Dan maar te voet.' mompelde ze en met rustige stappen wou ze het schooldomein verlaten, toen ze merkte dat er nog iemand was. Verbaasd bleef ze nog even staan.

,, Hallo." zei Alfred, hij kon zich zelf wel voor zijn kop slaan, het droogste begin van een gesprek ooit!
,, Ik ben Alfred Fera." zei Alfred met een Belgisch accent.
De zon was aan het vallen, een prachtig zicht.
Alfred liep naar haar toe, richting schoolpoort.

Avi glimlachte zachtjes. 'Hallo. Ik ben Avi' stelde ze zichzelf voor. Ze hoorde dat hij een ander accent had en keek hem vragend aan. 'Belg?' vroeg ze nieuwsgierig. Haar vader was ook Belg, maar Avi zelf was in Nederland geboren.

,, Jah sorry, mag ik een stukje meelopen?" vroeg hij vriendelijk tegen Avi.
Een grote witte wolf werd roze gekleurd door de dalende zon.
Alfred stond een beetje wankel door zijn eerste ontmoeting met een nieuw Nederlands meisje.

'Ja hoor.' stemde Avi met een knikje in. Ze stapte rustig verder en keek of Alfred mee kwam. 'Mijn moeder had beloofd me te komen halen, maar ze is het vast vergeten.' Avi zuchtte en stak haar handen in haar zakken. 'Maar ik ga wel te voet. Wat doe jij hier nog zo laat?'

,, Ik heb niet echt een huis, ik woon bij mijn broer, maar die zorgt al 6 jaar voor mij, onze ouders zijn dood." zei Alfred bedroefd.
Hij liet zijn rugzak al wat losser hangen.

'Dat spijt me voor je.' zei Avi stil. 'Ik heb alleen nog mijn moeder. Mijn vader en oudere broer..' ze maakte haar zin niet af en wendde haar blik even af maar glimlachte toen zwakjes. 'Ah, het leven gaat verder, niet?'

,, Juist." Alfred trok zijn rugzak wat strakker en haalde een papiertje uit zijn spijkerbroek en gaf het aan avi.
0458786535

Stond er op. ,, Dit is mijn nummer." zei hij.
,, Waar woon je ergens Avi?" vroeg hij.

Avi nam glimlachend het papiertje aan. 'Ik sms je nog.' beloofde ze. 'Niet zo ver hier vandaan. Enkele straten wandelen.' zei ze rustig en wees in de richting die ze moest volgen. 'Jij?' vroeg ze toen en keek Alfred even aan met haar donkerbruine ogen.

Alfred moest glimlachen en zei:,, Ik woon net naast het park."
Alfred probeerde zo vriendelijk mogelijk over te komen.
En trapte een blikje weg.
Hij glimlachte naar Avi en keek weer voor hem.
,, Wat zijn je hobbies?" vroeg hij voorzichtig

'Hmm veel tijd voor hobby's heb ik helaas niet.' zuchtte Avi. 'Sinds mijn moeder er alleen voor staat werkt ze veel langer en moet ik op mijn kleine zusje passen.' ze haalde ongeïnteresseerd haar schouders op. 'Ahja, het is ook wat. Vroeger zat ik wel op dans en paardrijden.' zei ze toen en glimlachte bij die gedachte. Ze hield van dans, net zoals ze van paarden hield. Maar helaas, nu ging dat niet meer.

,, Sorry ik wou je niet kwetsen." zei Alfred lief.
Hij zei:,, Ik heb enkel gitaar." Hij probeerde weer zo voorzichtig mogelijk.
Hij keek naar Avi's haar, het was zo enorm verzorgt, zo prachtig.
Hij stapte door samen met Avi.

'Nee hoor, je kwetste me niet.' stelde ze hem glimlachend gerust. 'Er is wel wat meer nodig mij te kwetsen. Gitaar lijkt me trouwens ook wel leuk.' knikte ze overtuigd. Zelf had ze nooit een muziekinstrument leren bespelen. Ze zong liever. Haar broer vertelde haar vroeger altijd dat Avi's stem zuiver en gewoonweg prachtig was, maar zelf geloofde ze er niet veel van. Sinds het ongeluk had Avi eigenlijk nooit meer gezongen. Ze schudde die gedachte vlug weg en keek even naar Alfred. Toen ze merkte dat hij naar haar keek wendde ze snel haar blik af.

Alfred moest glimlachen en zei:,, Dan kunnen we later nog een bandje beginnen."
Hij moest er zacht om lachen.
Hij liep door en zach in de verte het park al verschijnen.

Avi grinnikte kort en knikte. 'Ja, misschien wel.' ze merkte ook het park op en keek rond. Alfred had gezegd dat hij hier ergens woonde. Avi moest zelf nog een tweetal straten verder stappen voor ze thuis was.

(ben zo terug)

,, Helaas over vier straten ben ik al thuis, net nu ik zo'n leuk meisje heb gevonden om mee te babbelen." zei Alfred met zijn Belgische Accent.
Hij zag een klein poesje dat hij altijd tegen kwam in het park en wierp er een stukje vlees naar dat hij iedere dag voor een beestje bewaarde.

Avi keek naar het katje en dan terug naar de jongen. 'Ah er lopen hier wel meerdere leuke meisjes rond hoor. Denk ik.' grinnikte ze. Tenslotte kende ze de buurt nog niet en zelfs haar klasgenoten waren haar grotendeels nog onbekend.

,, In België waren er inderdaad zo'n paar." plaagde Alfred Avi.
Het stapte verder...
De zon was bijna verdwenen.
En met zijn GSM maakte hij licht.

'Belgie.' herhaalde Avi. 'Daar vertelde mijn vader veel over. Ik ben er zelf echter nooit geweest.' dat was ook wel te horen aan haar nederlandse accent. 'Maar het is daar vast bijna hetzelfde als hier.' bedacht ze toen.

,, Afgezien van het heerlijke bier en de chocolade?" vroeg Alfred vriendelijk aan Avi; toen ze haar straat in liepen.

'Bier drink ik niet... chocolade daarintegen' grinnikte ze en glimlachte bij de gedachte alleen al. 'grote verslaving!'
Ze keek naar de rijen huizen. Het waren geen kleine rijhuisjes, maar allemaal middelgrote alleenstaande huizen. Bij het verkopen van hun vorige huis hadden ze veel geld verdiend en haar moeder had dan ook geen kosten gespaard. 'Daar is mijn thuis.' zei Avi, wijzend op een huis aan het einde van de straat. Blijkbaar was haar moeder nog niet thuis, want de oprit was leeg.

(Moet gaan)

Alfred gaf Avi 3 kussen op haar wangen.
,, Ik moet naar huis." zei Alfred en hij stapte op zijn gemakje naar huis.

(ok, jammer)

Avi was heel even verbaasd om de drie kussen maar stak even haar hand op om gedag te zeggen. Waarna ze zelf met grote passen verder stapte naar huis.

(moet toch niet gaan.)

Alfred ging op de stoep bij haar huis zitten en zei:
,, Die kussen is een gewoonte van bij ons in België"